De volgende plenaire vergadering van de Alliantie voor een Rechtvaardig Amsterdam (ARA) vindt plaats op 23 april 2008 in de Mansveldschool, Admiraal de Ruyterweg 410. Aanvang van de bijeenkomst 19.30 uur
Op de agenda staan in ieder geval de volgende onderwerpen:
1. presentatie van de algemene folder van de Alliantie
2. Discussie over het werkplan voor 2008, de besluitvormingsprocedures
en een plan van aanpak van de activiteiten
3. Discussie over de konferentie die de Alliantie in het najaar wil houden
over verarming en verrijking in Amsterdam. Het is de bedoeling dat wat
betreft het inhoudelijke deel van de konferentie de anagesloten organisaties
bijdragen leveren door het organiseren van een workshop of een discussie.
De verschillende voorstellen moeten worden samengevoegd tot een totaal
programma.
Deze konferentie zal eveneens worden gehouden in de Mansveld school, waar verschillende zalen aanwezig zijn om discussies en een informatiemarkt te organiseren.
Afgelopen maandag organiseerde de ARA in samenwerking met de openbare
bibliotheek Bos en Lommer en Aknarij een discussie over verarming aan
de hand van een lezing van Mirjam Pool, die een boek over dit onderwerp
heeft geschreven getiteld 'Alle dagen schuld'. Enkele punten uit de lezing
en de discussie, zonder de pretentie volledig te zijn:
Uit de statistieken blijkt onvoldoende hoe groot de problematiek is en
er blijken tussen mensen die op een sociaal minimum leven grote verschillen
te bestaan. Mirjam Pool noemde het voorbeeld van twee een-ouder gezinnen
in Almelo, waar zij onderzoek deed. Statistisch gezien zijn hun situaties
gelijk. De bijstandsvrouwen hebben allebei een minimuminkomen en twee
kinderen. De een is echter wat hoger opgeleid, beschikt over een uitgebreid
sociaal netwerk en komt rond zonder schulden. De kinderen zitten op het
VWO en hebben perspectief om te gaan studeren. In het andere gezin, waarvan
het hoofd lager opgeleid is, raakt men verzeilt in de bureacratische wir
war van regelingen, heeft het gezin geen sociaal netwerk en zit de moeder
bijna opgesloten in haar woonkamer. Mirjam Pool zag de toekomst van de
kinderen somber in. Naar aanleiding van haar inleiding ontspon zich een
goede discussie langs twee lijnen: de ene lijn was wat kun je concreet
doen in individuele situaties en wat zijn de knelpunten. Daarbij werd
erop gewezen dat verkokering tussen de hulpverleningsinstellingen nog
steeds zeer groot is. Verschillende instellingen doen een stukje en niemand
heeft het overzicht. Alle instellingen gaan uit van een definiering van
een beperkte deeltaak. Er zouden gezinscoaches moeten komen die alles
coordineren. Voorbeeld ter illustratie dat overigens niet ter sprake kwam:
het steunpunt mantelzorg kan bij iemand met een uitkering die een meningsverschil
heeft met bijvoorbeeld de dienst werk en inkomen alleen in actie komen
voor ondersteuning als iemand anders, een jurist of een sociaal raadsman
een bezwaarschrift schrijft want met juridische procedures houden ze zich
niet bezig. De andere lijn was, dat op gemeentelijk niveau in concrete
situaties vaak weinig gedaan kan worden, omdat allerlei regelingen zoals
het inkomens beleid landelijke regelingen zijn. Je moet je niet blindstaren
op de individuele problematiek, maar de structurele oorzaken van verarming
erbij betrekken. In dit verband werd erop gewezen dat in Nederland anderhalf
miljoen mensen functioneel analfabeet is. Je kunt niet verwachten dat
deze mensen goed de weg vinden in bureacratien. Verschillende aanwezigen
brachten naar voren, dat de lonen en uitkeringen de afgelopen jaren achter
gebleven zijn bij de inflatie en dat sinds de invoering vand e euro de
prijzen van veel producten zijn verdubbeld. Ook heeft de overheid allerlei
lastenverzwaringen ingevoerd zoals bij de ziektekostenverzekering. Ervaringen
en statistieken geven aan dat betaald werk lang niet altijd een weg is
uit de verarming. Ten aanzien vand e schuldeproblematiek werden verschillende
punten naar voren gebracht, oa dat het veel te gemakkelijk is om schulden
te maken en dat mensen die krap zitten in valstrikken trappen die allerlei
kredietverstrekkers voor hen hebben open gezet. De reclame hiervoor is
vrij, je mag zonder vergunning een zogenaamd schuldhulpbureau beginnen
en bijvoorbeeld bij Wehkamp is het tegenwoordig zo, dat als je iets bestelt,
veel mensen automatisch drieduizend euro op hun rekening gestort krijgen,
zonder verdere controles, dsat je moet aflossen met 192 euro per maand.
Wie niet op tijd reageert, of denkt ik kan dat geld goed gebruiken zit
eraan vast tegen zeer hoge rentepercentages. Met verbazing werd geconstateerd,
dat de overheid hier niets aan doet. Aan dit soort praktijken moet paal
en perk worden gesteld, dat kun je niet afdoen met: de mensen hebben een
eigen verantwoordelijkheid.
PvdL
